WYSTAWA „NIE MIEJSCE” – NAGRODA TRÓJZĄB NEPTUNA | ex aequo
W wystawie wzięli udział artyści związani ze środowiskiem Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Włodzimierza Dudkowiaka i dr Pawła Kaszczyńskiego oraz Pracowni Rysunku prof. Wojciecha Müllera i dr Wojciecha Dudy Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.
Swoje prace zaprezentowali: Przemysław Szydłowski, Dobromira Puczyłowska, Mateusz Piestrak, Karolina Skitek, Mikołaj Stępczak, Maryna Sakowska, Hanna Banaszczyk, Zofia Adamiak, Marta Magierecka, Sławomir Sosiński, Maciej Olszewski, Jagoda Zych, Monika Kościuszko, Grzegorz Nyćka, Maria Subczyńska, Wiktoria Bukowy, Maciej Rudzin.
Wystawa prac zrealizowanych przy pomocy różnych środków i mediów, opartych na zróżnicowanych stylistycznie koncepcjach wobec wyłonionych zagadnień: od sensu do sensualności; iluzja czasu / iluzja miejsca; obraz przemiany / przemiana obrazów; palimpsest – nakładające się zasłony, następujące po sobie przeźroczystości; hybryda; szablon – multiplikacja – mimikra – kamuflaż; mit. Projekt był wynikiem warsztatów opartych na swobodzie i indywidualizacji wypowiedzi artystycznej oraz kreowaniu i działaniu w ramach zespołowej wypowiedzi artystycznej.
27-28 sierpnia 2014, Enea Operator Posterunek Energetyczny, ul. Piastowska 57, Świnoujście
www.uap.edu.pl
www.facebook.com/UAP.Poznan
JUŻ NIE WIEM, GDZIE JESTEM | Paweł Kaszczyński, Wojciech Duda
„Prawie dokładnie rok temu podczas pobytu w Świnoujściu natknąłem się na zamieszczone w gazecie zdjęcie* Sławomira Mrożka (z ostatniej sesji fotograficznej). Podpis pod fotografią brzmiał: ‚Sławomir Mrożek na plaży w Świnoujściu’. Przynaglony refleksją nad niedawną śmiercią pisarza i okolicznością swojego pobytu, posiłkując się egzemplarzem gazety, postanowiłem udać się w miejsce ujęte na fotografii. Punktem odniesienia był piasek, linia brzegu i horyzont. Wytyczne tyleż konkretne, co mogące powodować poczucie dezorientacji. Przemierzywszy wielokrotnie kilkaset metrów wzdłuż plaży z całą pewnością i wewnętrznym przekonaniem mogłem wydobyć z siebie zawołanie… ‚już nie wiem, gdzie jestem’.
Możemy pokusić się o refleksję, czy też pragnienie, aby nie tyle starać się odnajdywać właściwe miejsce, co właściwie określić nasze nie miejsca.**
Wydaje się, że przy tego rodzaju świadomości mniej istotne mogłyby być wątpliwości i naglące dziś pytania o pamięć i utrzymywanie wartości kształtujących tożsamości miejsc (i ich mieszkańców).
Będziemy skupiać się na śledzeniu i analizie procesów określania miejsca – zatem interesuje nas raczej miejsce jako pojęcie, poza jego fizycznością, zbiorem cech i charakterystyką, które to służyć nam powinny jako narzędzia wyrażeniowe. Ważne dla nas są sieci znaczeń i ich odrębności. Jest to zarazem próba postawienia pytania o możliwość nakreślenia dzisiejszej mapy znaczeń wobec konkretnych zjawisk kulturowych.
PS. Artykuł, któremu towarzyszyło wspomniane zdjęcie (lub odwrotnie – to może artykuł towarzyszył zdjęciu), rozpoczynało zdanie: ‚Miejsce Sławomira Mrożka w literaturze polskiej nie jest do końca określone’.”
* Tygodnik Powszechny, nr 34 (3346), 25.08.2013
** ‚Nie miejsce’, kategoria, która zdaniem francuskiego antropologa Marca Augé, wyrasta na gruncie hipernowoczesności. Mit miejsca, puszczony w społeczny obieg, staje się nie miejscem, odrywa się bowiem od swojego pierwotnego otoczenia, krajobrazu. Krajobraz za oknem samochodu bywa konstruowany za pośrednictwem dodatkowych informacji opisujących jego walory i miejsca warte zapamiętania. Czasem wystarcza przyjemność, jaką daje świadomość bliskości tegoż miejsca. Zdarza się zatem, że z początku abstrakcyjna przestrzeń przekształca się w coś bliskiego i znajomego. Miejsca i nie-miejsca są więc jak dwa bieguny. Pierwszy nigdy się nie zamazuje w pamięci, a drugi nigdy się nią całkowicie nie zapełnia. Oba są wieloznaczne i wielowarstwowe.
© Fama – Międzynarodowy Kampus Artystyczny, The International Artistic Campus, fot. Joanna Kurdziel-Morytko
